Steriel

Gisteravond speelde Go Ahead Eagles een wedstrijd tegen Excelsior. The day after heb ik nog pijnlijke ogen. Voor de neutrale kijker was de wedstrijd bepaald geen pretje. Ruim vijftien jaar ben ik nu frequent bezoeker van Go Ahead, waarvan dit seizoen het elfde seizoen is als seizoenkaarthouder. Voor verwennerij hoef je niet naar de Adelaarshorst, als Eagles-supporter is het eerder afzien dan genieten. Maar dat geeft niet, dat weet je.

Toch heb ik mooie hoogtepunten bijgewoond. De 10-0 overwinning op Cambuur, overwinningen op Zwolle (waarvan die uit 2004 en 2007 voor mij de mooiste blijven), de bekerstunts tegen Roda JC, Heracles, NAC en Feyenoord, een aantal periodetitels en natuurlijk de promotie naar de Eredivisie. Maar écht genieten doe ik de laatste jaren niet meer. Na het “net niet” seizoen is de echte passie er een beetje vanaf. Waar ik eerder genoot van “eigen jongens” als Ceriel Oosthout, Rogier Wissink, Michael Jaliens, Jesse Schotman, Dennis Hulshoff, Demy de Zeeuw, Jochem de Weerdt en Joey Suk en (aparte) karakters als Johan Pater, Loïc Loval, Marco Parnela, Orlando Smeekes en meer recentelijk Michal Janota en Jarchinio Antonia, moet ik het nu doen met Sven Nieuwpoort, Sander Duits, Wesley Verhoek, Lars Lambooij en Alex Schalk. Aardige spelers hoor, maar ik heb niets met ze. Als zij morgen een ander tenue aantrekken zal ik ze niet missen.

Natuurlijk is het prachtig dat we nu in de Eredivisie zitten en ik hoop van harte dat we daar nooit meer uit degraderen, maar soms denk ik met weemoed terug naar mijn beginperiode als supporter, de magere jaren van de club in de marge van het betaald voetbal. Een tijd waarin ik iedere wedstrijd met kriebels en zenuwen in m’n lijf naar het stadion fietste. Het voetbal was vaak niet om aan te gluren, maar ik genoot elke keer weer. Van de sfeer, van het gezeik en van de spaarzame overwinningen.  En wat sfeer maken betreft ging er ook wel eens iets mis, discoballen op de tribune en een vuurwerk-cd om maar wat te noemen. Maar het voelde allemaal echt, het voelde puur. De laatste jaren voel ik dat niet meer zo, de club voelt steriel. Dit komt onder andere door (rare) beslissingen van de club en door de komst van een nieuwe stroming supporters. Hartstikke mooi dat ze er zijn, want hoe meer hoe beter en je hebt ze nodig om te kunnen groeien als club. Maar de sfeer is er wel door veranderd. Het rauwe, intimiderende is er vanaf. Niet dat ik nu een rauwe, harde gast ben. Verre van zelfs. Maar ik mis dat rauwe wel. Af en toe een vuurwerkbommetje die wordt afgestoken, spreekkoren, aanstekers op het veld. Waar de scheidsrechter van dienst voorheen een hoerenjonk was en de stad niet uit kwam, wordt er nu alleen maar geroepen om Danny Makkelie. Wanneer er eens een negatief liedje gezongen wordt, menen (vooral) de nieuwere supporters de zangers van die liederen te moeten uitfluiten en te overstemmen. Dat had ik echt niet moeten proberen toen ik een nieuweling was.

Ook door het rare supportersbeleid van de club en allerlei beperkingen en strikte regels is het bezoeken van uitwedstrijden geen pretje meer. Dit is ook een reden waarom ik hier mee ben gestopt. Vorig seizoen ben ik alleen naar Ajax en Excelsior voor de beker geweest, dit seizoen zelfs niet één keer. In het verleden heb ik enkele mooie reisjes gemaakt naar onder andere PSV, RBC, FC Emmen, FC Omniworld, VVV, Helmond Sport, FC Den Bosch, Heracles, NAC, FC Volendam, Fortuna Sittard en FC Zwolle. Go Ahead heb ik ook zien ploeteren in Oss, Veendam, Apeldoorn en eerdere genoemde steden als Zwolle, Volendam en Emmen, maar de trip erheen maakte een hoop goed. Ik heb diep respect voor de supporters die elke uitwedstrijd in het uitvak staan, petje af. Ikzelf kan mijn principes er niet voor opzij zetten. Mocht er ooit eens serieus wat gaan veranderen binnen de club op supportersgebied, dan zal ik weer aanwezig zijn bij uitwedstrijden. Wat me ook tegen de borst stuit is het amateurisme binnen de club. Ik weet dat we nooit een topclub zullen worden en dat is ook niet wat ik verwacht, maar een aantal kundige mensen op de juiste plek neerzetten lijkt me niet meer dan normaal, of is dat teveel gevraagd?

Ik zal ieder seizoen een seizoenkaart blijven kopen, ongeacht op welk niveau we nu spelen. Maar het gevoel van vroeger? Dat zal niet meer terugkeren. Misschien blijf ik wel teveel in het verleden hangen, dat kan. En misschien vinden sommigen mij wel een slechte supporter, dat mag. Maar ondanks al m’n geklaag weet ik: I’m Eagles till I die!